Ինչպես հայդուկը իր խուլ դարանից,
միշտ այդպես էլ ես
Արևածագից մինչ արևամուտ՝ իմ պատուհանից
Աչքս չորս արած նայում եմ լարված,
Թե երբ պատռելով մեգը անթափանց
Այդ լեռը անտես
Դուրս կգա թանձր, ամպե պատյանից
Եվ ես կտեսնեմ նրան վերջապես:
Առաջին, երկրորդ, երրորդ լուսաբաց,
Եվ արարչական իր հեռուներից
Հայտնվեց հանկարծ
Նա — Արարատը:
Հայտնվեց հսկա, դժբախտ ու մենակ…
ՈՒզում եմ ձեռքս մեկնել դեպի Նա,
Քաշել, դեպի ինձ բերել քնքշորեն
Եվ ինչ-որ խոսքեր շշնջալ հարմար,
Շոյել, տաքացնել կողերը մարմար,
Հայաստան երկրից մի բուռ ծլարձակ
Հող պարզել իրեն,
Շենքերի համար բերված քարերից
Կենդանի մի քար դնել ճակատին, —
Սակայն վերստին
Վրա է հասնում մեգը անօրեն,
Ձեռ-ոտ են ընկնում ամպերը նորից,
Նորից վախեցնում,
Տանում են նրան:
Նա — Արարատը,
Որին թերևս հիմա չեմ տեսնում,
Չեմ լսում սրտի զարկերը Նրա,
Բայց գիտեմ՝ այնտեղ, իր տեղում է Նա.
Կանգնած մշտարթուն, հսկա և ուժեղ,
Նա պահակում է իր պահակներին,
Ականջը այստեղ՝
Հայաստան երկրից եկող ձայներին…
Աշոտ Հակոբյան
«Հայ Արիներ» Թիվ 31, 2004թ.
Աշոտ Հակոբյան
«Հայ Արիներ» Թիվ 31, 2004թ.
ՎԱՀԱԳՆԱԿԱՆՉ 
Թողնել պատասխան