Ամեն անգամ, երբ Հայաստանում խոսում են գենդերային հարցերից ու գենդերային բռնությունից, Օտյանի “Ընկեր Փանջունի”-ն եմ հիշում: Հեղափոխությու՞ն է պետք, խնդրեմ՝ սկսեք դասակարգային պայքարը: Դասակարգե՞ր չկան, ստեղծեք դրանք, հետո՝ կլինի պայքար, հետո՝ հեղափոխություն…
Հիմա հերթը գենդերային (այն կոչում եմ ոչ թե կանանց, այլ՝ կնանոնց հարցեր) խնդիրներինն է: Այդպիսի խնդիր մեր երկրում չկար եւ չկա հիմա էլ: Բայց… պիտի լիներ, որ լուծեին, ավելի ճիշտ՝ “լուծելու” համար գումարներ բերեին մեր հասարակական կազմակերպությունները: Բայց ախորժակն ուտելիս է բացվում: Էլի գումար է պետք: Ուրեմն՝ պետք է Հայաստանում խորացնել գենդերային խնդիրը, ուրեմն պետք է ասել, որ Հայաստանում տղամարդիկ օր ու արեւ չեն տալիս իրենց կանանց, առավոտից իրիկուն ծեծում ու ջարդում են ու բռնաբարում: Երեւի դրա համար են արեւմուտքցիները հայ ընտանիքները պլանավորում՝ 1 երեխան բավարար համարելով: Իսկ “բռի” հայ տղամարդկանց “բռնաբարումից” կարող են եւ շատ երեխաներ ծնվել, դեմն առնել է պետք… Գումար է պետք, ու Եվրոպան տալիս է: Ոչ այն բանի համար, որ հավատում է այդ ստերին, այլ որովհետեւ իրեն պետք չէ կայուն ու բազմազավակ ընտանիքներով երկիր, թեկուզ՝ փոքրաթիվ: Ուրեմն պետք է այդ երկրի կանանց՝ այսպես ասենք, կնիկական հատվածին սովորեցնել, որ՝ եթե ամուսինը հանկարծ բարկանում է, կինը կարող է բողոքել, որպեսզի հեռավոր “միջազգայնորեն առաջընթաց ապրած” հարեւանն իր ամուսնուն մի լավ դաս տա: Օրենք մտցնի ու ամուսնուն ասի՝ կնոջդ օրական այսքան անգամ կժպտաս, այսքան անգամ սիրո խոսքեր կշշնջաս, այսքան անգամ էլ կհարաբերվես ու, ինչպես վերը նշեցինք, 1 երեխայից ավելի չունենաս: Ամուսինը ժամանակ չի ունենա հեռավոր հարեւանի խորհուրդ-խեղկատակություններով զբաղվել, որովհետեւ ամբողջ օրը ձիու նման աշխատում է, որպեսզի կնոջն ու երեխաներին մարդավայել պահի: Օրեր շարունակ էլ այնքան հոգնած կլինի, որ կնոջ վրա բարկանալու ուժ էլ չի ունենա: Կինն էլ կկարծի, թե ամուսինը խեղճացել է ու կսկսի հավատալ իր սերիալային էշություններին ու “հեքիաթային” կյանքին: Իսկ քանի որ մեր եթերում սերիալների շարանը օրական առնվազն 10 ժամ է, կնոջ ուշադրությունից դուրս կմնան երեխան էլ, ամուսինն էլ, տունուտեղն էլ: Ամուսինը կնկատի, կբարկանա, ձեռքն իրավամբ մի անգամ էլ սեղանին կխփի: Կինը կհիշի սերիալները, կանիծի իր բախտը, սիրտը հարեւանի մոտ կթեթեւացնի, կգնա “գենդերիստ” կնանոնց կազմակերպություններ, բայց մատը մատին չի խփի, որ ամուսնու հոգսը թեթեւացնի: Որ ամուսինը գոնե ձիու վարգից թեթեւ վազքի անցնի: Որ կարողանա ՀՀ-ում “Ընդդեմ գենդերային բռնության Հարավային Կովկասում” տարածաշրջանային ծրագրի համակարգող Ջինա Սարգիզովային (ու նմաններին) հարցնել, թե բա տղամարդկանց իրավունքների մասի՞ն ով պիտի մտածի, ա՛յ կնիկ…
Հա՜, կնանոնց համար նախատեսել են նաեւ շինություններ կառուցել, որ իրենց ամուսին-տղամարդուց նեղանան, գան ու այնտեղ մնան, մինչեւ “գենդերիստ” կնանիք իրենց “անտաշ մարդկանց” հարցերը լուծեն: Զուգահեռ երեխաների իրավունքներն էլ են “պաշտպանում” սրանք կամ սրանց նմանները, էլ ո՜նց կլիներ, հանկարծ հայրն ու մայրը 5 կամ 10 տարեկան զավակի սխալ արարքի վրա բարկանան, ճիշտ ուղի ցույց տան (դա “միջազգայնորեն առաջընթաց ապրած” հարեւանների մենաշնորհն է…), ի՜նչ իրավունք ունի ծնողը մի մատ երեխուն բան ասի… թուու՜, արդեն մխտռանքը ուր է հասել…
Ինչքա՜ն պիտի հանդուրժի հայ կինը այս հայ կնանոնց կողմից հայ տղամարդկանց վարկաբեկման պատվիրված քաղաքականությունը: Իսկ մեր պետությունը ինչքա՜ն պիտի հանդուրժի հայ ընտանիքի յուրօրինակ քայքայման այս ձեւը… Այսօրվա “ժարգոնով” ասած (այլ կերպ չեմ ուզում դիմել)՝ սույն հոգնած “գենդերիստ” կնանոնց համար մի այլ գործ է պետք գտնել ու վերջապես մեզանում վերջ տալ այս ծիծաղելի վիճակին:
Թող ամերիկացիներն ու եվրոպացիներն իրենց դպրոցների ու փողոցների բռնաբարությունների, ծեծ ու ջարդերի ու այլ այլանդակությունների մասին հոգ տանեն (ինչը նաեւ եթերով են քարոզում), իրենց երկրների ու ընտանիքների պղծված բարքերի մասին մտածեն, արդեն ընտանիք հասկացությունն էլ է մեռել իրենց մոտ… Թե չէ եկե՜լ, մեզ են դասեր տալիս: Մի քանի կնիկ են գտել, գործ են բացել…
Անի Մարության
“Լուսանցք” Թիվ 66, 11 -17 հուլիսի, 2008թ.
ՎԱՀԱԳՆԱԿԱՆՉ 
Թողնել պատասխան