Հայոց Տրնդեզ և Նրանց ամեն ինչը… հայկական չէ

Փետրվարի 13-ին, ժամը 12:00-14:00-ին, Էրեբունի հինավուրց ամրոցի պատմական տարածքում Հայ Արիական Միաբանության եւ Հայ Ազգայնականների Համախմբման անդամները կատարեցին Հայոց Տրնդեզի ծիսական եւ տոնական արարողություն:

Ծիսական մասն անցկացրեցին քուրմ Մանուկը (Սերգեյ Մանուկյան) եւ Հայ Արիական Միաբանության Հոգեւոր դասի առաջադրած քրմի թեկնածուները՝ Աշոտ Բադալյանn ու Վազգեն Ղազարյանը:

Ծիսական արարողությանը մասնակցեց նաեւ ՀԱՄ առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանը:

Այնուհետեւ տեղի ունեցավ կրակի վառման արարողություն, գինեձոն եւ հայ-արիները պար բռնեցին կրակի շուրջ, երգեցին, պարեցին ու փառաբանեցին Հայ Աստվածներին ու Տիեզերքի Արարչին:

Փա՜ռք Տրնդեզին:

Հայ Արիական Միաբանության Լրատվական կենտրոն

15.02.2010թ. — ք. Երեւան

* * *

Հայոց քրմերը հազարամյակներ շարունակ պաշտել ու կանչել են Հայ Աստվածներին: Ոմանք նույնիսկ կապ են ունեցել Աստվածների հետ… Իհարկե, դա քչերին է տրված եղել, քանզի Աստվածներն են ընտրում ԸՆՏՐՅԱԼԻՆ…

Մեր Աստվածների հովանավորությամբ ՀԱՅՆ ունեցել է հզոր Հայրենիք ու առաջադեմ Ազգ, աշխարհում տարածել է Հայկական քաղաքակրթությունը…

Այսօր էլ, ինչպես հազարամյակներ շարունակ, նորօրյա քրմերն են կանչում Հայ Աստվածներին: Հայ արիներն են իրենց արիական-հեթանոսական տոներով ու ծեսերով պաշտում Հայոց հավատն ու ՏԻԵԶԵՐԱԿԱՐԳԸ…

Ուստի՝

Բարի վերադարձ Հայ Աստվածներին՝ ի փառս Հայաստանի ու հայության վերականգման ու զորացման:

Փա՜ռք Տիեզերքի Արարչին:

* * *

Հայոց Տրնդեզի կրակը, որը երկնային ԱրԷգԱկի երկրային արտացոլանքն է… չի կարող վառվել առանց գինեձոնի, առանց գինեխումի եւ առանց փառաբանումների…

Գինին արեւահամ Հայոց բերքուբարիքի մի մասնիկն է եւ պետք է առատ լինի Հայոց սեղաններին:

* * *

Տրնդեզի կրակը ջերմացնում է Հայոց հոգիները, եւ հայ արիների համար կրակի խորհրդով ինքնամաքրվելը գեղեցիկ ծես է: Կրակը Հայոց օջախների հարսներին ջերմությամբ զավակներ պարգեւելու եւ հղի կանանց պտղաբերումը մաքրագործելու խորհուրդն ունի: Տրնդեզի ծիսական կրակի ինքնամաքրման խորհուրդը ինքնանպատակ չէ. Տրնդեզից 40 օր հետո, մարտի վերջերին, հայ արիները տոնում են Արիական Ամանորը` Նոր Տարին եւ Հայոց ռազմի ու զորության Աստված Վահագնի վերածնունդը…

* * *

Հավատ ունենում են բնական ազգերը, եւ ազգային լինում է միայն հավատը: Կրոնը անհատական պաշտամունքի ծնունդ է, բնույթով՝ ապազգային, եւ մի կրոնի հետեւորդներ լինում են տարբեր ազգերի ներկայացուցիչներ… միմյանցից օտար:

Հայը ի բնե հայահավատ է՝ արիադավան-հեթանոս (հեթանոս-էթնոս-ազգ՝ ազգային), եւ միայն Հայոց հավատի վերականգնմամբ եւ Հայ Աստվածների վերադարձով զորացած Հա՛յը կվերատիրի իր Բնօրրանին` Հայկական լեռնաշխարհն ու իր առաքելությանը…

* * *

Նրանց ամեն ինչը… հայկական չէ

“Հետք.ամ”-ից քաղված մի լրահոսի համաձայն, անդրադառնալով Տյառնընդառաջին` Մեսրոպ աբեղա Պարսամյանն ասել է, որ տոնը լույսի խորհուրդ ունի, իսկ արարողակարգը գալիս է Հին կտակարանից: “Եզեկիա մարգարեն ասում էր, որ տաճարի արեւելյան դուռը փակ պիտի մնա այնքան ժամանակ, քանի դեռ Աստծու որդին չի անցել այդ դռնով: Ավանդության համաձայն` երբ Մարիամը եւ Հովսեփը իրենց մանուկ որդուն բերում են տաճար` նվիրաբերելու Աստծուն, դուռը բացվում է, եւ ժողովուրդը գնում է դուրս` տեսնելու, թե ով է գալիս տաճար: Քանի որ երեկո էր, մարդիկ գալիս էին մոմերով, ջահերով, որ լույսով դիմավորեն Հիսուսին: Դրա համար էլ փետրվարի 13-ի երեկոյան` ժամերգության ավարտին, վառում են տաճարի լույսերը` խորհրդանշելով Քրիստոսին տաճարին նվիրաբերելը”,- բացատրեց փոխդիվանապետը:

Նրա խոսքերով` նորապսակները գալիս են եկեղեցի, որ ստանան քահանայի օրհնությունը: Քահանան օրհնում է նրանց` մաղթելով զավակ ունենալ, որին ծննդից 40 օր անց պետք է բերեն տաճար` կատարելու քառասունքի արարողությունը:

Նարե Մշեցյան

Հ.Գ. — Վերեւում բերված նյութը` “Հայոց տրնդեզ”-ը եւ այս մեկը` “Նրանց ամեն ինչը… հայկական չէ”-ն, տպագրում ենք` ցույց տալու համար, թե ինչպես են Տրնդեզը տոնում հեթանոս եւ քրիստոնյա հայերը: Պարզապես ուզում եմ ուշադրություն հրավիրել մի հանգամանքի: Ոչ կաթոլիկ եւ ոչ էլ ուղղափառ քրիստոնյաները տոները մեկնաբանելիս արմատներից չեն փախչում: Եվ միայն առաքելական, այսինքն` մեր եկեղեցականներն են փախչում տոների իրական` հայկական ազգային` հեթանոսական արմատի մասին խոսելուց: Եվ ամեն անգամ հպարտությամբ մեջբերում են, որ այս կամ այն արարողակարգը “գալիս է Հին կտակարանից” (ընդգծումը իմն է,-Ն.Մ.): Այսինքն` այն կտակարանից, որ հայկական չէ եւ ավելին` համամարդկային արժեք ներկայացնող ոչ մի բան չունի իր մեջ…

Մի բան չեմ կարողանում հասկանալ` ինչու՞ մեր եկեղեցականների մեջ հայկականություն չկա:

Բայց մի բան հաստատ է. հենց այդ հայկականության իսպառ բացակայությունն է պատճառը, որ նրանք այդպես էլ հայ ազգի սիրտը չմտան:

Հայկականության բացակայությունն է պատճառը, որ մեր երկիրը ներսից քայքայում են աղանդավորականները:

Հայկականության բացակայությունն է պատճառը, որ… որ-երի շարքը ընթերցողը մեզանից լավ կթվարկի:

“Լուսանցք”

“Լուսանցք” թիվ 137, փետրվար 19-25 2010թ.