Ազգային ողբերգության ծնունդը՝ օտար եւ ապազգային ուժերի մասնակցությամբ

Ճշմարիտ ազգայնականությունը ազգայնամոլություն չի ենթադրում

Ավելորդ կամ անիմաստ չէ այսօր վերստին ահազանգել համաշխարհային (մարդկության) կյանքում տիրող հոգեւոր ու իշխանական (իհարկե, նաեւ՝ այլ) համակարգերի ճգնաժամի մասին, որի հետեւանքով համամարդկային արժեքները հարստացնող տարաբնույթ ազգերի փոխհարաբերության հարցը ոչ միայն ծայրահեղ լարվածության է հասել, այլեւ հայտնվել է պայթյունավտանգ վիճակում: Նման անբարենպաստ իրավիճակներից միշտ էլ պատվով են դուրս եկել այն ազգերը, որոնք մշտապես սնվել ու կապված են եղել իրենց ազգային էությանը, ինքնությանը, արմատներին, բաներ, որոնք պայմանավորում են տվյալ ազգի տեղն ու դերը համաշխարհային գործընթացներում ի վերուստ տրված իրենց առաքելությամբ:

Այսպիսով, իր լրջությամբ ու ճակատագրականությամբ մեկ անգամ վերստին մեր առջեւ ծառացել է ազգաճանաչողության խնդիրը, որն իր սֆինքսյան հարցադրումով վճռորոշ է լինելու ոչ միայն որեւէ ազգի (տվյալ դեպքում՝ հայ ազգի) ճակատագիրը կանխագծելու համար, այլեւ ունի համազգային-համամարդկային բնույթ:

Իսկ այն ազգերը, որոնք չեն ուզում հասկանալ ազգերի ճակատագրի խորհուրդը, որոնք գերագույն կամք չեն ցուցաբերում ըմբռնելու համար ներկայիս աշխարհի բռնակալական գազանային գործելաձեւը եւ կամ դիվանագետների “ամենամարդասիրական” ոճրագործությունների տրամաբանությունը, դատապարտված են ոչ միայն այլոց մեղքերի քավության նոխազը լինել, այլեւ՝ հեռանալ պատմության թատերաբեմից…

Ստեղծված բարոյահոգեբանական անկումային մթնոլորտում առավել եւս ակնհայտ է հոգու այն սովը, որի մասին դեռեւս անցյալ դարում հանճարեղորեն մարգարեացել էր հայ մեծ բանաստեղծը: Նյութատեխնիկական նվաճումների կողքին տեսադաշտից դուրս մնացած հոգեւոր աշխարհը ստեղծված ողբերգությունը ստեղծագործաբար հաղթահարելու ոգի է պարտադրում: Չնայած ստեղծված պատմասոցիալական բարդույթային այս իրավիճակում իսկ, կրկին խմորվում եւ կուտակվում է հանրության կենսական պահանջը հոգեւոր արժեքների հանդեպ: Այսպիսի պայմաններում հասարակության հոգեւոր սովը հագեցնելու եւ անկումային խավար մթնոլորտը լուսավոր ու հուսաբեր շողերով ողողելու միտումը կամ “առաքելությունը” ունեն բազմաթիվ կրոնական, աղանդավորական շարժումներ` իրենց խորհրդավոր, միստիկական մթնշաղով վարագուրված գաղափարներով ու փիլիսոփայությամբ: Իսկ այդպիսի խորհրդավորությունը կրոնական ու աղանդավորական շարժումներից աստիճանաբար անցնում է նաեւ կուսակցությունների, այլեւայլ կազմակերպությունների, հասարակական-քաղաքական միությունների գաղափարաբանության ու գաղափարաքարոզչության մեջ: Ահա, հենց այդ էլ մեզ ստիպում է զգուշավոր լինել, քանի որ այն ունի վտանգավոր հարուցիչներ, որոնք ի վերջո կարող են հանգեցնել ազգային ողբերգության: Նման ողբերգությունը ծնունդ է առնում նաեւ միստիկական ազգաճանաչողությունից, մի բան, որն անպատրաստին ավելի շուտ տանում է կեղծիքի ու սնապարծության գերություն, քան թե դուրս բերում կազդուրիչ, կենարար նոր կյանք:

Ավելի առարկայական լինելու համար, թերեւս, անհրաժեշտ է պատմական փոքրիկ մի դարձ կատարել ոչ խոր անցյալում (իսկ մարդկության պատմությունը հարուստ է նման նախատիպերով) կատարված մի իրադարձության շուրջ՝ կապված Գերմանիայում ազգայնացված բանվորական կուսակցության գործունեության հետ, որին վիճակված էր Գերմանիաի կյանքում վճռորոշ եւ ճակատագրական դեր խաղալ (կարելի է նմանապես քննարկել նաեւ մեկ այլ՝ կոմունիստական բանվորական կուսակցության գործունեությունը): …

1-ին համաշխարհային պատերազմում կրած պարտության հետեւանքով Գերմանիան մնացել էր ջախջախված, քայքայված տնտեսությամբ եւ կործանված իղձերով, բայց գերմանացիները պայմաններ ստեղծեցին ազգային զարթոնքը պայմանավորող ազգային գաղափարախոսությունների զարգացման ու տարածման համար: Գերմանացին աստիճանաբար փորձում էր ենթադրություններից հստակ անցում կատարել դեպի ստեղծված իրավիճակի կանխման ու վերափոխման ուղղություն: Ինչը նրան պետք է ստեղծված իրավիճակից դուրս բերեր, ոտքի հաներ Գերմանիան եւ վերադարձներ Գերմանիային տնտեսական ու քաղաքական նախկին հզորությունը՝ նրան դարձնելով համաշխարհային քաղաքակրթության առաջամարտիկը: Այդ ճակատագրական պահին այդպիսի դեր ստանձնեց Ադոլֆ Հիտլերը, որն իր պատմական առաքելությամբ, ճիշտ է, կարողացավ շտկել ստեղծված իրավիճակը դեպի դրականը, սակայն ինչ-ինչ պատճառներով եւս մեկ անգամ գերմանական ազգին կանգնեցրեց սարսափելի փաստի առջեւ՝ 2-րդ համաշխարհային պատերազմում կրելով առավել ջախջախիչ պարտություն…

Ահա այսպիսի մի պատմական իրադարձություն նկատի ունենալով՝ մենք հարց ենք տալիս. ինչպե՞ս եղավ, որ Հիտլերի նպատակասլաց պայքարը սիոնա-մասոնականության դեմ իր հակադարձ ողբերգական վախճանը ունեցավ ոչ միայն գերմանացիների, այլեւ՝ արիական մի քանի այլ ազգերի համար եւս, նաեւ՝ ի դեմս ԽՍՀՄ-ի կազմում եղած արիական ազգերի:

Պատմության բոլոր շրջափուլերում էլ հրեա-մասոնների կողմից ամեն ինչ արվել ու արվում էր, որպեսզի աշխարհում խմորվող արիականության զարգացումը կասեցվի եւ հնարավորության դեպքում նաեւ պառակտվի ու ոչնչացվի: Հանձին Հիտլերի, գտնվել էր այն անձը, ում միջոցով կարելի էր իրականացնել իրենց չարաբաստիկ նպատակները: Առիթը չուշացավ: 1923 թ. նոյեմբերի 8-9-ի իրադարձությունների արդյունքում Հիտլերը բանտարկվում է որպես հայրենիքի դավաճան (նրա հետ եւս 9 հոգի): Հենց այս ժամանակ էլ հրեա Ռ. Հեսսը կամավոր հանձն է առնում բանտ նստել եւ ոչ պատահաբար հայտնվում այն բանտախցում, որտեղ գտնվում էր Հիտլերը: Այս բանտարկության ժամանակ էլ ծնվում է Հիտլերի “Մայն կամպֆ” (“Իմ պայքարը”) աշխատության գաղափարը, որին իր նշանակալի մասնակցությունն է բերում Հեսսը: Նրան հաջողվում է գրքում արծարծվող գաղափարների մեջ ներմուծել գերմանական վերամբարձության ու ռասսայական խտրականության գաղափարները եւ հատկապես հակառուսական դիրքորոշումը: Եվ կրկին, ոչ պատահաբար, Հիտլերի իշխանության գալու համար մեծապես օժանդակեցին, ֆինանսական աջակցություն ցուցաբերեցին էլի ազգությամբ հրեա բանկիրները (Հուհենհեյֆերը, Ռոտշիլդները, Վարբուրգները եւ այլք): Հիտլերի միջոցով առաջ քաշած գաղափարախոսությունը իր վերջնական տեսքին հասավ 1924թ. Գերմանիա ժամանած միստիկ Գյուրջիեւի օգնությամբ, ում գաղափարները նույնպես ծառայեցվեցին այլ նպատակների…

Այսպիսով, արիասպանդի ողբերգական դրաման մշակված եւ պատրաստ էր սիոնա-մասոնական ուժերի կողմից: Երբ ամեն ինչ արված էր, եւ Հեսսը (նրա մասոնական մականունը Բերտա էր) կատարել էր իր առաքելությունը, նա 1941թ. հանկարծակի փախավ մասոնության կենտրոններից մեկը՝ Անգլիա (իսկ հետո նրան հաջողվում է խուսափել պատժից, քանի որ, ինչպես որոշ պատմաբաններ ակնառու փաստերի շարադրմամբ հաստատում են, Շպանդաու բերդում բանտարկվածը Հեսսը չէր, այլ նրա փոխարեն մեկ ուրիշը):

Իսկ հրեական միստիկական-օկուլիստիկական գաղափարախոսությունը, ներմուծվելով գերմանական առողջ ազգայնականության գաղափարադրույթների մեջ, արժեցավ արիական ազգերի եղբայրասպան ողբերգությունը: Գերմանական եւ ռուսական (նաեւ ԽՍՀՄ կազմի մեջ մտնող այլ) արիական ազգերը առճակատվեցին ու թուլացան “հանուն” սիոնա-մասոնության դիրքերի ամրապնդման: Չնայած իրենց փառահեղ տարիներին Հիտլերն ու Ստալինը բացահայտորեն պայքարում էին սիոնա-մասոնականության դեմ, այնուամենայնիվ, նրանց ղեկավարած իշխանական համակարգերում վխտում էին հրեա-մասոնական օթյակների անդամները: Սրանք առճակատման էին հանել ազգայնական Գերմանիան եւ համայնավարական ԽՍՀՄ-ը, որոնց գաղափարաբանությունները նույնպես կերտվել էին այդ մութ ուժերի աջակցությամբ: Նրանք էլ, չնայած ճնշումներին, ղեկավարում էին գաղափարախոսական “պատերազմները”: Եվ նպատակաուղղված պատերազմը ստեղծում է Հոլոքոսթի “անհրաժեշտությունը”, որը գործարարությամբ, արհեստական ողբերգականությամբ կարողացավ ստվերել մեկ այլ իրական ողբերգություն: Իսկ այդ զեղծարարության հետեւանքը եղավ այն, որ արատավորվեցին “արիականություն” եւ “ազգայնականություն” հասկացությունները, իսկ դրանք կրող ազգերը շուրջ 60 մլն. զոհ տվեցին… Իսկ միստիկական ազգաճանաչողությունը հանգեցրեց այն բանին, որ գերմանական, ռուսական, չեխական, սլովակյան, սերբական, հայկական եւ այլ արիական ազգերի արյան ծովում իր հաղթության դրոշը բարձրացրեց հրեա-սիոնա-մասոնության վիթխարի հիդրան, որն իր լիակատար տիրապետությունը փորձեց ու… հաստատեց աշխարհի վրա: Սակայն մարդկության մեջ կրկին արթնացել են ճշմարտության խանդավառ տենչանքն ու անձնուրաց որոնումների ալիքը: Կյանքի եւ գաղափարների ակնհայտ հակադրությունների բախումից մեծանում է հավանականությունը համաշխարհային հասարակական-քաղաքական մոտալուտ ալեկոծությունների: Եվ այդ փոթորիկն անգամ իրենց սեփական շահերին ծառայեցնելու համար սիոնա-մասոնական կառույցները ձգտում են մի կրկին անգամ գերաճի ենթարկել ազգայնականությունը՝ շեղելով այն ֆաշիստա-նացիստական փորձված ուղիով: Իսկ այն իրականացնելու համար այսօր նոր միստիկական գաղափարներ, նոր Գյուրջիեւ, նոր Հեսս եւ նոր Հիտլեր է փնտրվում: Հետաքրքիր է, որ այս “գործ”-ին մասնակցում են եւ օտարները եւ մերոնք… Մեկ անգամ չէ, որ առաջարկ է եղել, օրինակ՝ հայ-արիականներին, օտարների կողմից՝ ազգայնական բարձրեվրոպական ու բարձրռուսաստանյան հանդիպումներ ունենալու… կամ մերոնց կողմից՝ “սքինհեդական” եւ նմանօրինակ այլ գործունեությամբ զբաղվելու համար… Դրանք, բնականաբար, բոլորն էլ մերժվել են՝ հասկանալի պատճառներով:

Այսօր, ինչպես մյուս արիական ազգերի մեջ, այնպես էլ հայության ներսում փորձում են լռեցնել ճշմարիտ ազգայնականությունը, (հայ)արիական դավանաբանությունը, որից հետո կանցնեն սին ազգայնականների ու արիականների ստեղծմանը: Ավելի քան 5 տարի է հայկական զլմ-ները արգելանք են դրել Հայ Արիական միաբանության համաարիական եւ համահայկական գաղափարաբանության ծավալման, քարոզման դեմ, հրաժարվել են ներկայացնել դրանք` հեռուստաեթերներից եւ մամուլի զանգվածային միջոցներից զրկելով ՀԱՄ առաջնորդ Արմեն Ավետիսյանին: Նրան հեռուստաեթեր հրավիրելը կամ մամուլում որոշակի “տարածք” հատկացնելը դարձել է խիստ վտանգավոր, քանի որ սիոնա-մասոնական հայտնի “աչքը” հետեւում է.. Սակայն, ինտերնետ-համացանցում ՀԱՄ-ն ու Արմեն Ավետիսյանը մնացին “հասանելի” բոլոր հետաքրքրվողների, հատկապես հայ եւ այլազգի ազգայնական ուժերի համար, եւ իզուր չէ, որ ՀԱՄ պաշտոնական կայք՝ http://www.hayary.org, այցելում են ավելի քան 100 երկրների “ուզող-չուզող” ներկայացուցիչներ:

Չեն դադարում նաեւ հալածանքները, ՀԱՄ առաջնորդին կալանավորելն ու դատապարտելը քիչ համարվեց եւ նա վերջերս “ավտովթարի” ենթարկվեց ու այդ գործը համաներմամբ փակվեց… առանց դատավարության: Իսկ այդ ընթացքում, երբ Արմեն Ավետիսյանը բուժվում եւ վերականգնվում էր, որոշ զլմ-ներով տեղեկատվություն տրվեց, թե մի ոմն հայտնի հայ մասոն փորձում է հայ արիականների հավաք կազմակերպել Երեւանի հայտնի հյուրանոցներից մեկում… Սակայն, ՀԱՄ առաջնորդը այս անգամ էլ համառ էր, ու չնայած պատճառած մարմնական մեծաթիվ ջարդվածքներին, վնասվածքներին, վերադարձավ կյանքի ու պայքարի իր հունը… Ու առժամանակ կասեցվեց “նոր հայ-արիականության” հռչակումը: Բայց սա չի նշանակում, որ նման փորձեր այլեւս չեն լինելու: Ավելին, որոշ ուժեր, կամա թե ակամա ծառայելով օտարին, փորձեցին տեղի մարդկանցով (ազգայնական ոլորտում անպատվեր կամ պատվերով գտնվող) իրենց ենթարկեցնել Հայ Արիական միաբանությանը (ՀԱՄ) եւ Հայ ազգայնականների համախմբմանը (ՀԱՀ), ծայրահեղ դեպքում՝ պառակտել-երկփեղկել ազգայականությունը: Սակայն, ինչպես ՀԱՄ-ը, այնպես էլ ՀԱՀ-ը մնացին իրենց դիրքերում եւ հրաժարվեցին կիսատ-պռատ ազգայնականներից ու հեթանոսներից, ովքեր այսօր էլ պատրաստ են հանուն անձնական բարեկեցության ծառայել օտարին կամ օտարահպատակ հային…

Սակայն, պայքարը դեռ առջեւում է, եւ համաշխարհային գործընթացները, ցավոք, Հայաստանն էլ կներքաշեն սիոնա-մասոնական նոր խարդավանքների մեջ…

Գտնվելով այսպիսի մի ճակատագրական շրջադարձի առջեւ` անցյալի վերարժեւորումը մեզ մեկ անգամ եւս պարտադրում է, որ փնտրենք, որոնենք ճշմարտության նախահիմքերը՝ աշխարհի ու մեր ազգի մթնշաղված առեղծվածը հաղթահարելու եւ գերմանացիների կամ խորհրդային կոչված ժողովրդի ճակատագրից խուսափելու համար: Եվ հայ ազգայնականությունը որպեսզի չարժանանա նման ճակատագրի, պետք է հենվի այնպիսի արժեքների վրա, որոնք ծառայեն մեր ազգային ու պետական շահերին, բուն հայկականությանը: Իսկ ճշմարիտ ազգայնականությունը չի նշանակում պարզապես հակադրություն բոլորի հետ, այսպես հաճախ շփոթում են ազգայնականությունն ու ազգայնամոլությունը: Ճշմարիտ ազգաճանաչումը ազգերի մեջ վեր է հանում համատիեզերական իմացությունը եւ դրա վրա հիմնված համամոլորակային՝ համամարդկային արժեքները (ոչ այսօրվա համամարդկային հորջորջվող անբարո եւ ապազգային արժեքները) եւ մասնակից է դարձնում աշխարհում ընթացող մնայուն եւ հավիտենական արժեքների արարմանը:

Հզոր Հայաստանը դեռ ճանապարհին է… ԽՍՀՄ փլուզումից հետո հայը պետք է հենվեր իր ազգային գաղափարների ու հավատի (Հայ Աստվածների պաշտամունքի) վրա, նպատակայնորեն զարգացներ ազգային տնտեսությունը, հատկապես՝ արդյունաբերությունը, տարբեր արտադրությունները, սոցիալական եւ իրավական ոլորտները… Եթե գերմանացին ուներ գերմարդի գաղափարը, որը եսակենտրոն էր ու դարձավ ինքնակործանարար, ապա մենք ունենք ցեղամարդի գաղափարը, որը ազգակենտրոն է եւ հայրենապաշտ…

Եվ հիմա էլ մենք՝ հայերս, կարող ենք հենվել ՑԵՂԱՄԱՐԴՈւ, որը նույնն է թե` ԱՐՈՐԴՈւ գաղափարին ու կենսակերպին, եւ եսակենտրոն (սին գերմարդ) դարձած հայ իշխանավորին, գործարարին կամ մտավորականին վերադարձնել դեպի ԱԶԳԸ, այլապես… դա կանի օտարը՝ իրեն արդեն “արդարացրած” գործելաոճով եւ ազգասպանդի տարաբնույթ միջոցներով…

Արամ Ավետյան “Լուսանցք” թիվ 141, մարտի 19-25, 2010թ.